കൂട്ടുകാരിക്കു ഒരു പിറന്നാള്‍ സമ്മാനം വാങ്ങാനായി കടയില്‍ പോയപ്പോഴാണു ഞാനാ പെണ്‍കുട്ടിയുടെ ചിത്രം കണ്ടത്..
ആളൊഴിഞ്ഞ ഒരു നീളന്‍ വരാന്തയില്‍ തനിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പെണ്‍കുട്ടി...
ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ തന്നെ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു......
അതായിരുന്നു എന്റെ കുട്ടിക്കാലം.....
ഒരു നീളന്‍ വരാന്തയില്‍ ഒതുങ്ങുന്നത്.....
ഓര്‍മ്മയിലെന്നും ബോര്‍ഡിംഗ് സ്കൂളിലെ ആ ഇരുണ്ട തണുത്ത വരാന്തയില്‍ ഞാന്‍ തനിച്ചായിരുന്നു. സ്കൂളില്‍ ക്ലാസ്സുകള്‍ നടക്കുന്ന സമയത്ത് ബോര്‍ഡിംഗിനു വേറൊരു മുഖമാണു....എല്ലായിടത്തും കുട്ടികളാല്‍ നിറഞ്ഞ്...ശബ്ദത്താല്‍ നിറഞ്ഞ്....
വീക്കെന്‍ഡും വെക്കേഷനും വരും മ്പോള്‍ , ആളൊഴിയുമ്പോള്‍, വരാന്തകളുടേയും മുറികളുടേയും നീളം കൂടിയതു പോലേയും കൂടുതല്‍ ഇരുണ്ടതായും തോന്നുമായിരുന്നു .
അവിടെ ഞാന്‍ തനിച്ചും... കസേരകളില്‍ മാറി മാറി ഇരുന്നും, പല പല ജനലുകളിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കിയും, ചാരി നില്‍ക്കുന്ന തൂണുകള്‍ക്ക് മാറ്റം വരുത്തിയും പുതുമ കണ്ടെത്താന്‍ ഞാന്‍ ശ്രമിക്കുമായിരുന്നു.
സ്വന്തമായി ഒന്നും ഇല്ലാത്തതു കാരണം എല്ലാം എനിക്കു സ്വന്തമായിരുന്നു... എല്ലാവരുടെ കുട്ടിക്കാലവും ഞാന്‍ എന്റേതാക്കി....
കോണ്‍ വെന്റിലെ സ്വീകരണമുറിയില്‍ ഞാന്‍ നാലപ്പാട്ട് തറവാട്ടിലെ കമലയായിരുന്നെങ്കില്‍, അടുക്കളയുടെ പുറകു വശത്തെ ചായ്പിലെത്തുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ അപ്പുണ്ണിയായി.. നീണ്ട വരാന്തയില്‍ സിന്‍ഡ്രെല്ലയായിരുന്നെങ്കില്‍ മാവിന്‍ ചുവട്ടില്‍ മന്ത്രവാദി തടവിലിട്ട രാജകുമാരിയായി.....
നീണ്ടുപോകുന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനാ സമയങ്ങളില്‍ ചാപ്പലിന്റെ ഒരു തണുത്ത മൂലയില്‍ ദൈവങ്ങള്‍ പോലും സ്വന്തമായിട്ടില്ലാത്ത ഞാനും..
ഇരുള്‍ വീണ മുറികളും, തണുത്ത ചുവരുകളും , നിശബ്ദമായ വരാന്തയും, മരങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ ,നിഴല്‍ മൂടിയ മുറ്റവും എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു...ഏഴു വയസ്സു മുതല്‍......
പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു വലിയ വെക്കേഷന്‍ വരുമ്പോള്‍, ലീവ് കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു പോകുന്ന അച് ഛന്റെ കമ്പനിയിലെ ജോലിക്കാരാരെങ്കിലും വരും എന്നെയും കൊണ്ടുപോകാന്‍...
ഞാനും ...പിന്നെ ഏട്ടനും
യാത്രയില്‍ മുഴുവനും ഏട്ടന്‍ ഒരു പുസ്തകത്തില്‍ മുഖമൊളിപ്പിക്കും.... ഞാന്‍ പുറം കാഴ്ചകളിലും.... വര്‍ഷത്തിലൊരിക്കല്‍ കാണുന്നവരായതു കൊണ്ടാവാം ഞങ്ങളൊരിക്കലും വഴക്കടിക്കാറില്ല... പിണങ്ങാറില്ല... ദ്വേഷ്യപ്പെടാറില്ല...ഒന്നും സംസാരിക്കാറുപോലുമില്ല.....
വീട്ടിലെപ്പോഴും അതിഥികളായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍....വീട്ടുകാരെ ശല്യപ്പെടുത്താത്ത നല്ല വിരുന്നുകാര്‍....
വീട്ടിലായിരിക്കുമ്പോഴും ആ തണുത്ത ഇരുണ്ട വരാന്തയിലെത്താന്‍ എനിക്കു കൊതിയായിരുന്നു... വാത്സല്യം മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മുഴങ്ങുന്ന സ്വരത്തില്‍ സംസാരിക്കുന്ന വല്ല്യസിസ്റ്ററും, ഞാനുറങ്ങി എന്നുറപ്പു വരുത്തിയതിനു ശേഷം എന്റെ അരികിലെത്തി നെറ്റിയില്‍ തൊട്ടു പ്രാര്‍ഥിക്കുന്ന ആഗ്നസ് സിസ്റ്ററും, വല്ല്യസിസ്റ്റര്‍ അടുത്തില്ലാത്തപ്പോഴൊക്കെ എന്നെ കളിയാക്കി കരയിപ്പിക്കുന്ന മേരി സിസ്റ്ററും, എനിക്കായി ഒരു മിഠായി എപ്പോഴും കരുതി വെക്കുന്ന റൂബി സിസ്റ്ററും, കുഞ്ഞിന്റെ വയര്‍ നിറഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്നു സങ്കടപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞമ്മയും.....
എല്ലാവരുമുള്ള എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ട എന്റെ ലോകം....
ഇന്നും എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ കാണാറുണ്ട്.....
ഒരു നീളന്‍ വരാന്തയും അവിടെ ജനലരുകില്‍ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയേയും.......
---- This message contains Malayalam characters. If you have problem in reading it please change the encoding type to UTF-8. This can be done by clicking on View -> Encoding -> Unicode-UTF8 in Internet Explorer. Please visit www.keraleeyam.cjb.net for malayalam font and Malayalam text editor----
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Bore adippikkum enna munvidhiyode aayirunnu vaayichu thudangiyath..ennal yaadhaarthyam mattonnaayirunnu.. vaayanayude ella thalangalilekkum kondu pokan cheriya vaakkukal kodu sadhichu...nalla prayogangal daivangal polum swanthamaayittillatha njaanum ...kuravukal undaakaam... engilum iniyum yezhuthuka...aashamsakal.. :)
Ithu oraalude matram chinthayo anubhavamo aanennu enikku thonnunnillaaa.......
Orupadu penkuttikalude(ankuttikaludeyum..) jeevitham ithupoleyaanu.....
Ekanthathayum... verpadum... avagananayum okke sahikkunnavar ikkoottathil undaavum...Jeevitham munnottu neekkumbol ekanthatha jeevithathinte bhagamaayi thaniye maarunnu....
Ekanthathaye ishtappedunnavar ippol kooduthalaanu...Achanammamaaril ninnum akannu bordingil jeevithathinte vasanthakaalam kazhichukoottendi varunnathu vedanajanakamaanu.........
aarkkum angine udaavaathirikkatte...
Lalithavum arthasampushtavumaaya rachana saili... its amaizimg....
Chinthikkaanum santhoshikkuvaanum kazhiyunna kooduthal rachanakal pratheekshikkunnu.....
Best wishes...........
....................MANEESH
ബാല്യകാല സ്മരണകള്‍ വായിച്ച് ഇതു പോലെ എന്നും സ്ക്കൂള്‍ ഹോസ്റ്റലില്‍ താമസിച്ചു പഠിച്ചിരുന്ന വിദേശത്ത് ജോലി ചെയ്യുന്ന അപ്പനുമമ്മയുടെയും ഒറ്റ മകളായ എന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ ഓര്‍ത്തു പോയി.
നന്നായിരിക്കുന്നു.
palavarum anubhavicha ee ekanthatha nalla bangiliyil vivarichirikkunnu...
nannayitundu... ellavarkkum undakkuna oru anubhavam alla athu... nannayi vivarchirikunnu.. :)
Post a Comment